کد مطلب:33695 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:94

همه ی افراد جامعه انسان هستند و اگر راهنمایی نشوند و كجروی هایشان باز نموده نگردد و فریضه ی امر به معروف و نهی از منكر در قبال آنها انجام نشود، همیشه ممكن است كج روی های خود را صائب بپندارند. همه محتاجند كه از ناحیه ی برادران ایمانی خود دوستانه و صمیمانه سخن حق را بشنوند و صمیمانه و مومنانه به این سخن حق گوش بسپارند و آن را عمل كنند. و هیچ كس نیز از این امر مستثنی و مستغنی نیست. چنانكه قبلا گذشت امیرالمومنین (ع) در خطبه ای كه در صفین ایراد فرمودند، خود را نیز از این امر مستثنی نداشتند:

فلا تكفوا عن مقاله بحق او مشوره بعدل فانی لست فی نفسی بفوق ان اخطی و لا آمن ذلك من فعلی. الا ان یكفی الله من نفسی ما هو املك به منی، فانما انا و انتم عبید مخلوقون لرب لا رب غیره

از گفتن سخن حق یا دادن مشورت عدل با من خود داری نكنید، زیرا من فوق خطا نیستم، مگر آنكه خدای مرا كفایت كند. چون من و شما، همگان بندگان پروردگاری هستیم كه جز او پروردگاری نیست.

آنچه گذشت البته در مورد حاكمانی است كه با امت خود دوست هستند و در مقام دوستی سخن حق را از آنها می پذیرند. و درها را باز نهاده اند تا این سخنان حق به آنها برسد. امیرالمومنین (ع) در همین خطبه به مردم می گفتند كه با من آن گونه كه با جباران برخورد می كنید، مواجه نشوید، آن ملاحظاتی را كه در برابر آنها دارید، در برابر من نداشته باشید

[صفحه 271]

و لا تتحفظوا منی بما یتحفظ به عند اهل البادره

و بعد فرمودند كه:

و لا تظنوا بی استثقالا فی الحق ان یقال لی

گمان نكنید كه حق شنیدن بر من گران است، چون كسی كه شنیدن حق بر او گران است، عمل كردن به حق بر او گران تر خواهد بود.

این شیوه ی ایشان و توصیه شان در مقام حكومت و مردم داری بود و آن هم حق و بلكه تكلیف مردم كه به این امر مهم قیام كنند. این مطلب در مورد نظاماتی است كه میان حاكمان و محكومان دوستی برقرار است و سخن یكدیگر را می شنوند و ملتزمند كه حق را بشناسند و به آن عمل كنند.

صفحه 271.